Over Stichting Dogs from Spain

Achtergrond en ontstaan

Liefde voor dieren is mij met de paplepel ingegoten…groot gebracht met een New Foundlander en een kat, ben ik vanaf de eerste stappen die ik zelf kon zetten aan de wandel met honden.
Toen ik op kamers ging wonen, in opleiding en aan het werk , heb ik jaren zonder het gezelschap van een hond in huis geleefd.
Zodra de mogelijkheid zich vervolgens voordeed heb ik in 2000 mijn eerste hond uit Spanje geadopteerd: Joshka, een kleine middelmaat, kruising Podenco met Beagle of Basset denk ik nog steeds.
Joshka is een soort tweede moeder voor mij geworden: ze heeft me alles geleerd en laten meemaken wat honden in en uit Spanje zoal doen en laten..
Urenlang ging zij haar neus achterna, gillend en luid jodelend zoals de beagle rassen doen..
Terugkomen, nee, dat kende ze niet: ik moest maar zien dat ik haar weer ergens tegenkwam….welnu, dat lukte altijd weer en is toendertijd uitgegroeid tot een heus stratego spel..samen met 1 of meerdere vriendinnen en honden brachten we uren door in de velden..weer of geen weer..
Joshka leerde mij veel uiteenlopende facetten van een hondenleven:
dat geluiden en mensen heel beangstigend kunnen zijn,
dat andere honden hondentaal moeten kunnen begrijpen en praten , anders wordt er langs elkaar heen “gepraat”
dat tegenspoed en pijn relatieve begrippen zijn: doorgaan tot je neervalt heeft zij tot kunst verheven
dat de behoeften van een hond serieus genomen moeten worden, omdat de hond anders in zijn diepste wezen wordt beperkt
dat een gesprek en discussie prima te voeren zijn met een hond….

Joshka kreeg al snel een kameraadje erbij, want zij had heel duidelijk behoefte aan een soortgenoot. Het duurde weer niet lang of nummer drie kwam…
Door de jaren heen en door veranderende mogelijkheden kwamen er meer honden.
Oudere honden, honden met een “gebruiksaanwijzing” hebben altijd mijn voorkeur gehad en gehouden;
niet echt verwonderlijk als je bedenkt dat ik uiteindelijk psychiatrisch verpleegkundige ben geworden en al sinds 1986 werk in verpleeghuizen.
Respect, non-verbale communicatie, begrijpen van gedrag en er mee om kunnen en leren gaan zijn voor mij kernwaarden in de omgang met dieren, maar ook in mijn werk met oudere mensen met gezondheidsproblemen.

Nu, na vele jaren, heb ik dan eindelijk mijn Woon en Zorg Huis voor honden: wonen in een beschermde omgeving in de natuur.
de honden hoeven geen dingen meer te doen die ze niet durven of niet (meer) goed kunnen, ieder kan binnen zijn eigen mogelijkheden functioneren.
Het is met opzet dat er ook enkele gezonde, jongere honden wonen: deze houden de spirit erin , maken de ouderen vrolijk door hun spel en acties en het brengt de ouderen ook meer in beweging..

De roedel kan zo groot zijn als dat de ruimte, in de breedste zin des woords, het toelaat: elke hond moet in huis ruimte blijven ervaren en mogelijkheden hebben om te kiezen op wat voor plek hij/zij wil slapen/liggen.
Dit is enerzijds afhankelijk van de fysieke grootte van de honden , maar zeker ook van de persoonlijkheden van elke hond individueel, als ook van de “moeites” en/of aparte gedragingen van elke individuele hond.

Zoals in elke groep zijn er ook in deze groep wel eens ruzies of woordenwisselingen…het hoort erbij en het wordt onderling opgelost.
Als roedelleider moet ik alle honden tot in detail kennen, kunnen lezen en schrijven met ze en duidelijk zijn en blijven over de basis omgangsvormen.

Ik hoop nog veel honden in de toekomst een gelukkige tijd hier te kunnen geven; tevens hoop ik behulpzaam te kunnen blijven met hulp aan honden in Spanje, door het sturen van goederen, door heel veel honden die een thuis zoeken te delen op sociale media en door mensen van informatie te voorzien over aspecten van het leven met een of meerdere honden uit Spanje.

Anke